29.3.09

fragmented



what kind of a profound belief in the inevitable, inescapable, irreversible way of destruction has created our inhuman indifference towards anything that does't involve us too closely, too quickly, too openly, too straight



what kind of lack of proportion has given birth to such short sighted creatures as we


what kind of unhappiness and despair has set everyone apart, has released fear and hate and weakness of such

27.3.09

velos






we are like shadows and there is a white cloud over us.
we tell a silent story
(ah, we no longer want to run)
we have been falling for a long time
we still have reached no end.





ps. we are deprived of the right to be happy without guilt. Our personal happiness is pushed inside small shapes: the shape of cups and jewellery, flowers in bottles, pillows, fabric, bags, tapestry, furniture, buttons, food, coffee, the shape of details, a leaf, a shadow on the ceiling, an insect, a cat, a bird, a balcony, a shoe, the shape of the lack (the darkness, the great openness, untouched skies, waterfallings). Forgive me. One cannot allow to be carried away for long.

26.3.09

ένστικτo _ instinct

I remember. I've remembered for some time now, having the feeling that this memory and this non separatable knowledge of life has come within me, as a heritage, as a hintch.

2.
I remember the soil. I remember the garden, blossoms and flowers. I remember the water. I remember eating with others. I remember wood. I remember tough work. I know there is difficulty in life. I remember birth's pain and pain to create.

3.
I hope I shall live long enough to experience these memories.


I remember.


P.S. out of the book: A conversation with George Seferis, Edmund Keeley, Athens 1982 (written in both languages).

S: …But translating is interesting always because it is a means of controlling your own language. Now of course the English language is a more stable language than ours; we have to create ours, so to speak, all the time we are writing.
K: Pound said that translation is a means for a writer to sharpen continually his awareness of his own language, and he advised young poets to translate whenever they could.
You are a poet who writes in a language which few people know outside Greece.
S: …This situation of not having a very large audience has something good in it too. I mean that it educates you in a certain way: not to consider that great audiences are the most important reward on this earth. I consider that even if I have three people who read me, I mean really read me, it is enough. That reminds me of a conversation I had once upon a time during the only glimpse I ever had of Henry Michaux. He told me: You know, my dear, a man who has only one reader is not a writer. A man who has two readers is not a writer either. But a man who has three readers (and he pronounced three readers as though they were three million), that man is really a writer.
K: I wonder if you have felt anything new and interesting through reading to large public audiences in this country. [U.S.A.] The evidence of friends of mine who have no knowledge at all of Greek is that they have captured, from your reading in Greek, a different sense of the poetry's rhythm from what they get out of my reading in English.
After your reading at Rutgers this fall, someone in the audience asked you what you thought of the English translations of your poetry, and you went on to make generous gestures towards your English translators, but then you added: Of course the best translation of my poetry is in Chinese, a language which I don't understand at all.
S: It's not difficult to elaborate on this, because you know, I feel in languages that I know that there are other possibilities in the translation.
K: …You've said on another occasion that the one thing which you find that the Anglo-Saxon tradition has and no other tradition has is that element of nonsense an element which is fairly continuous in our literature and which seems always to have existed in some form.
S: The Anglo-Saxon tradition is certainly different from ours in that respect; and I believe that no continental country can claim the same kind of nonsense that Edward Lear and Lewis Carroll offer.
K: Well, I've run out of questions. Since you don't have any grand advice for the younger generation, I have nothing more to ask you.
S: I have one advice.
K: Oh you do? Good.
S: I have the following advice to give to the younger Greek generation: to try to exercise themselves as much as they can in the modern Greek language. And not to write it upside down. I have to tell them that in order to write, one must believe in what one does, not seeming to believe that one is believing something. They must remember that the only job in which one cannot lie is poetry. If you are a liar, you'll always be discovered. I don't know what I mean. Perhaps it is an emotional thing. In the reality of one's thoughts. I don't know. I mean there is a special sound about the solid, the sound thing. You knock against it, and it renders a sort of sound which proves that it is genuine.
K: Do you think every writer always knows himself whether the sound he hears is genuine or not?
S: No. it is difficult to say. But he must somehow have an instinct, a guiding instinct- which says to him: My dear boy, my dear friend, be careful; you are going to fall. You are exaggerating at this moment. And then, when he hears that, he should not take a drug in order to say to himself: Why, you are all right, my dear. You are not all right, my dear, at all.

25.3.09

Χρόνια πολλά.

24.3.09







I've been a student all my life.

23.3.09

cloudy close to



us

spolia



tradition: creative destroying [2]; rescuing; altering; recognition; reuse; belief; continuity; life; question and doubt; "we can only see what we already know to be there".

How can we relate to life
How do we relate to life

There is an inner opposition between tradition and decay.

21.3.09

[un]limited



Moving through space by lessening its physical limits. Some people consider it an act of destroying.
This kind of physical movement is above all a mental jump through space and time. From this point of view, it destroys the experience of transpassing and travelling. It creates a new definition and a new mind, that is a new way of thinking about and defining ourselves through space and the current means to conquer it.

διόπτρα





Factories work every minute to make our dreams.
We need our dreams.

"Young girls stay up late
to secretly watch
the miracles of love".
(Elytis O.)

Dreams have to be our own. Girls don't pray for love that's unbearable to human.

20.3.09

φυσάει



Εξασκώ το επίπονο επάγγελμα του ανθρώπου. (Γ. Σεφέρης: Μέρες Α΄)

I practice the painful profession of being human (G.Seferis)

19.3.09

ανασαίνοντας






Να υπάρχεις σημαίνει να ζεις συνειδητά την τραγική αντινομία του μέσα σου και του γύρω σου κόσμου. (Χρ. Γιανναράς: Πείνα και Δίψα).

[Being means consciously experiencing the tragic contradiction between the inner and the outside world. (Chr. Giannaras)]

18.3.09

χώρος



[κατά Lefebvre:]
1) φυσικός χώρος
2) χώρος αναπαραστατικός (βιωμένος,τόπος)
3) χώρος σε αναπαραστάσεις

[εν κινήσει:]

χώρος ενδιάμεσος, ανάμεσα σε χωρόσημα, ανάμεσα σε σημεία, ανάμεσα σε προορισμούς, διάσπαρτος.

ο κοινωνικός χώρος, ένας νοητός χώρος αλλά βιωμένος, ένας τόπος προσωπικών και συλλογικών συμβολισμών, άθροισμα και αφαίρεση, χώρος πρακτικών και ιδεών, χώρος μοίρασμα, χώρος που επιφέρει αποτελέσματα και συνέπειες στη ζωή. Σε αυτόν το χώρο εμείς, τα υποκείμενα που κινούμαστε εξαντλώντας τη ζωή μας, γινόμαστε αντικείμενα.

4.3.09

συν κίνηση



επι κοινωνίας.

Δύσκολο να μιλήσεις, δύσκολο να γίνεις κατανοητός, μέσα και έξω στα αυτονόητα σχήματα. Με τις ίδιες λέξεις, τις ίδιες λιγοστές λέξεις, κινητοποιούμε τη διαφορετικότητά μας και την αποστέλλουμε σε σήματα προς τις κατευθύνσεις της καθημερινής διεπαφής. Με τις ίδιες λέξεις προσχωρούμε στις μέρες, προσπαθούμε να εργαστούμε, να καταλήξουμε σε συμφωνίες για τα πρακτικά, να μιλήσουμε για κάτι που μας αφορά, να σκεφτούμε ό,τι μας αφορά. Αυτές οι λέξεις, σπάνια σε γραπτό λόγο, απαρτίζουν την καθημερινή πνευματική τροφή μας. Είναι λίγες, αλλά μπορεί κανείς να αισθανθεί ότι δεν έχουν κατανοηθεί, μόνο έχουν χρησιμοποιηθεί σε κακοφτιαγμένα αντίγραφα μηδαμινού κόστους. Οι φθαρμένες μας αισθήσεις αποτυπώνονται σε τετριμμένους διαλόγους τους οποίους επαναλαμβάνουμε κάθε μέρα πολλές φορές ίσως όλοι αυτούσιους.
Αντί για επικοινωνία κτίζουμε ένα απτόητο φράγμα.
Δεν έχουν σημασία τα πρόσωπα. Δεν έχουν σημασία οι σχέσεις.Δεν έχει σημασία το αίσθημα.
Επικοινωνούμε καλύτερα με άλλους τρόπους, έμμεσους. Το ενδυματολογικό μας περιτύλιγμα, ο τρόπος του βαδίσματος, του καπνίσματος, της στάσης, ο τόνος της φωνής και του γέλιου, η ποσότητα της λεκτικής βοής που παράγουμε, ο ήχος και το βλέμμα του άγχους και της απάθειας, το στυλ του χιούμορ -αν διαθέτουμε-, ο τρόπος που επιβάλλουμε ή αποσιωπούμε την παρουσία μας, ο τρόπος που διακόπτουμε, το ποσό και ο τρόπος που πληρώνουμε, η επιλογή του συρφετού των πραγμάτων που κουβαλάμε αδιάκοπα μαζί μας, η επιλογή του καφέ και της διατροφής μας, των τόπων διασκέδασης, του μέσου μεταφοράς μας, ακόμη και οι τίτλοι των βιβλίων που λέμε ή δείχνουμε ότι διαβάζουμε, επικοινωνούν πολύ περισσότερο αποτελεσματικά από ό,τι τα λόγια. Κατασσόμαστε συνήθως ηθελημένα σε κάποια από τις λιγοστές ανθρωπολογικές κατηγορίες τις οποίες η μόδα και η γλωσσική μας ανεπάρκεια έχουν αναγνωρίσει (δεν θέλω να τις απαριθμήσω, είναι ανιαρό). Έπειτα, σαν να πραγματοποιούσαμε κάποιο πείραμα, παρατηρούμε τους άλλους να πείθονται ή να μην πείθονται (συνήθως το πρώτο για όσους έχουν στυλιστικές και μιμητικές ευκολίες) από τα έμμεσα επιχειρήματά μας και περιμένουμε τα αντίστοιχα αποτελέσματα.
Τα (προκατασκευασμένα) πρόσωπα έχουν σημασία. Οι (προς άντληση) σχέσεις έχουν σημασία. Δεν έχουν σημασία οι λέξεις, οι διάλογοι, το αντίκρυσμα. Είμαστε αντίγραφα ενός τηλεσχηματισμένου ανθρωποειδούς που επαναλαμβάνει μια σκηνοθετημένη ύπαρξη.

3.3.09

περι οδικώς









"Μην αναβάλλεις: ουσιαστικός κανόνας της ζωής. Αλλιώς κινδυνεύεις να σε πάρει ο ύπνος.Διώχνε κάθε σκέψη συγκαταβατική, συνένοχο, κλεφταποδόχα. Μην ξεχνάς πως δεν πρέπει μόνο την πνευματική συνήθεια ν' αποχτήσεις αλλά και τη σωματική. Σε καθετί υπάρχει και μια σωματική στάση".
Σεφέρης: Μέρες Α΄:Κυριακή, 23 Αυγούστου [1925].

Πάνω σε ένα μοτίβο κινητικό, οδεύοντας για τον προορισμό. Καθετί μορφάζει στον ήλιο. Κλείνω τα μάτια. Οι αντικατοπτρισμοί είναι ολοκληρωμένοι μέσα από ένα παραμορφωτικό αίσθημα αναμονής. Πλησμονή. Το ένα, που διαδέχεται το άλλο, τοπίο, που ορμητικά εσωκλείουν έναν ανθρώπινο διαχρονικό μόχθο. Καταδεικνύονται τα στοιχεία της πράξης, της εργασίας, του χρόνου, του ίχνους υπάρξεων. Αποδεικνύονται αιτίες, τρόποι, μέσα και εργαλεία.
Αλλά τα αναζητώ τα τοπία, κυνηγώντας έναν προσωπικό περιορισμό του χαώδους. Χαιρετίζω φευγαλέα αυτό που επιδιώκω να συντροφεύσει την εικόνα της χώρας και του τόπου. Συγκρατώ την εικόνα που αποτυπώνει εναργέστερα μιαν ηχηρή αλλαγή η οποία αρμόζει στη σταδιακή μεταμόρφωση των στόχων. Κρύβω ό,τι περνάει από μπροστά μου που θυμίζει την απορρύθμιση του αρμονικού. Αποκλείω και εσωκλείω σύμφωνα με κριτήρια της παρόρμησης. Η παρόρμησή μου αυτή κατασιγάζει την αισθητηριακή μου ανάγκη για εύρεση μιας αρμονικότερης συλλογής θραυσμάτων που αξίζουν να ιδωθούν, να διακινηθούν, να προσεχθούν.
Αλλά γνωρίζω καλά τι είναι και τι δεν είναι το συλλογικό κεκτημένο. Το περιβάλλον της ζωής μας είναι ένα σκηνικό φτιαγμένο από εσκεμμένες ιδέες που διαχέονται σαν ρύποι μολυσματικοί μες στην τροπόσφαιρα. Και το τοπίο είναι ερημώδες.