this is from Finland, of course.
I could almost reach the untouchable surface between me and my reflection.
Το ενθυμούμαι ζωηρότατα, καθώς και το εξής παράξενον, επιτρέψατέ μου, μοναδικόν ούτως ειπείν: σε κάθε σεισμική δόνηση, εσείοντο, ως ήτο φυσικόν, και οι πάμπολλες μουριές, και βλέπατε τότε να πίπτουν συγχρόνως χιλιάδες κατακόκκινα μούρα. Μια θαυμασία εικών, έπιπτον όλα μαζί, χιλιάδες γινωμένα μούρα, θαυμασία εικών ενθυμούμαι...
Από το Μνήμην άειδε θεά της Κικής Δημουλά (Εκτός Σχεδίου, Ίκαρος, 2005)
2 σχόλια:
well,
yesterday morning i thought that i will write to you:
take me by the hand
and take me to your forest of words
and let me rest there for a while
:)
you are in my heart, dear Ritva,
kiitos
(the only word that puts me a bit closer to you)
ευχαριστώ
Δημοσίευση σχολίου