Αλλά αυτή που μπορούμε να προβλέψουμε;
Αυτή που προδιαγράφεται μπροστά στα μάτια μας; Αυτή με την οποία συνηγορούμε; Αυτή στην οποία συμμετέχουμε (έστω και με το να μη συμμετέχουμε στην ανάσχεσή της);
- Και τώρα; Τι κάνουμε;
Η προσωπική μας ευτυχία δεν ξεχωρίζεται από τη συλλογική. Η συλλογική μας δυστυχία δεν αποχωρίζεται τα πρόσωπα.
Η συνειδητοποίηση είναι το κατώτερο στάδιο της κατανόησης. Και μάθηση, δηλαδή γνώση, σημαίνει ενεργοποίηση, αλλαγή, πράξη.
Η φωτογραφία είναι του πατέρα μου: μετά το καλοκαιρινό χαλάζι.
- Και τώρα; Τι γίνεται;
5 σχόλια:
Hi there!!!
Happy february to you too!
How is the weather there?
We have here -15 celsius and snow in the ground about 40 sentimeters.
Lovely winter weather. And I like that the spring is coming, I love that the ground is turning to green and all the flowers in my garden are beging to grow. Appletrees gets blossom and children can run outside without many clothes. How is your family, have you any children?
I have husband and three children, Iida (girl) 16 years, Reeta (girl) 13 years and one boy, Aatu 10 years. We have own company, but I'm not working in it. My husband does. It's like secondhand-shop, it have been already 13 years.
Wish here you soon, Pia
I meen, hear about you soon :)
"Η προσωπική μας ευτυχία δεν ξεχωρίζεται από τη συλλογική. Η συλλογική μας δυστυχία δεν αποχωρίζεται τα πρόσωπα."
Μου άρεσε αυτό.
Την έχω εκφράσει κι αλλού αυτή μου την άποψη, την επαναλαμβάνω κι εδώ: Μπορείς να πεις ότι το πρόβλημα είναι πρόβλημα χρονικής κλίμακας. Οι περισσότεροι άνθρωποι λειτουργούν μέσα σε πολύ στενά όρια χρόνου. Τους αφορά το σήμερα ή η τρέχουσα εβδομάδα ή ο τρέχων μήνας. Δεν πάνε πολύ παραπέρα. Ελάχιστοι σκέφτονται σε ποια κατάσταση θα είναι η κοινωνία ή το περιβάλλον το 2030, αν συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Ακόμα λιγότεροι κατανοούν πραγματικά τους νόμους της αθροιστικότητας ή της εκθετικής εξέλιξης των ποσοτήτων.
Πρόκειται για ένα μείγμα ακοινωνησίας, κοντόφθαλμης όρασης και φτωχής αναλυτικής ικανότητας.
Και σε ρωτάω να μου πεις, σε παρακαλώ: πώς είναι δυνατόν να απαιτείς να σκεφτώ για το 2030, όταν σήμερα το βράδυ παίζει ο ΠΑΟΚ; Εντελώς παράλογη είσαι;
Σ' ευχαριστώ, Ρομπέν, για την απόκριση, σπάνιο πράγμα.
Όσο για την ευρύτητα της μνήμης μας σε όλο το φάσμα του χρόνου, το οποίο στη ζωή του ανθρώπου βιώνεται, νομίζω, ως όλο, λειτουργικά αδιαχώριστο σε βαθμό που να μην ξέρουμε να πούμε ειλικρινά αν ζούμε την ανάμνηση της ζωής και του εαυτού μας, την οποία και είμαστε υποχρεωμένοι να υπερασπιστούμε και να προασπίζουμε, ή αν ηθελημένα εστιάζουμε σε κάποιο χρονικό όριο εξαιτίας κάποιας εγκεφαλικής μας ανεπάρκειας, ή, ακόμη, αν ο χρόνος του εσκεμμένου μας παρόντος είναι απλώς μια αναπαραγωγή της λογικής καταναλωτικής αντικατάστασης (στιγμών, αντί πραγμάτων), με τη χρήση του οποίου συνηθίζουμε (γιατί έτσι μαθαίνουμε, γιατί αυτό μας δείχνουν να κάνουμε, γιατί αυτό πρακτικά μαθαίνουμε ωςζωή) να διαφεύγουμε από τα επώδυνα και τα επικίνδυνα και τα απαράγραπτα ερωτήματα περί της ύπαρξης, του νοήματος, της γλώσσας, της δημιουργίας, των σχέσεων, των μυστηρίων, των υπερσυνόλων στα οποία ανήκουμε αθέλητα, των νόμων, των ασκήσεων, των πόνων. Των πόνων των γεννήσεων, των απαντήσεων, των προσπαθειών για ένα άγγιγμα, μια κατανόηση, μια βίωση, μια συνένωση, μια κοινωνία, μια ελπίδα.
Θέλω να πω, αυτό το όριο της χρονικής συνείδησης είναι φτιαγμένο μέσα από πολύπλοκες οδούς που υπερβαίνουν το άτομο μεμονωμένα. Είναι πρόβλημα μιας ολόκληρης κοσμοθεώρησης και κοσμοαντίληψης που διαχέεται και εμπεδώνεται και εγκαθιδρύεται με τρόπο που είναι εξ'ορισμού αδύνατο να αλλάξει απ' τη μεμονωμένη προικισμένη φύση των λιγοστών που αυτοασκούνται σε ευρύτερες συλλήψεις και έννοιες και έγνοιες. Από την άλλη, δεν μπορώ παρά να ελπίσω σε αυτούς, όσοι και αν είναι. Ελπίζω ακόμη στα έργα ανθρώπων που κληροδότησαν το παιδευτικό τους παράδειγμα ζωής που υπάρχει πέραν του χρονικού περιθωρίου της στενής ζωής που άρχισε τότε, τέλειωσε τότε και διήρκεσε και χάθηκε. Και πάει.
επικίνδυνα και τα απαράγραπτα ερωτήματα περί της ύπαρξης..epikindino den einai kamia erotisi mono pou prepei na arkestoume horis apantisi
Δημοσίευση σχολίου