ΤΕΛΟΣ

Όταν ανοίγεις την καρδιά σου αρκετά, όταν παίρνεις τη θέα του κόσμου και την αντανακλά η μορφή σου μέσα απ' τα νεύματα του νου, όταν λύνεις με βιάση τη γλώσσα για να πεις τη φύση σου, τη ματιά σου, την προκοπή του μυαλού και της ζήσης σου.

Αυτή η ελπίδα, που επιχειρεί να γίνει άγγιγμα, κοσμεί το εξώθυρο του βλέμματος.
Η βιοτή σου είναι. Το πέρασμά σου από τη γη.

Η σχέση και το σχήμα σου. Και όποια μορφή μπορείς, τoυς δίνεις.

Φτιάνεις την πρώτη σου ζωή, την πλανεύεις, την κάνεις κτήμα. Σπορά για να γίνει σιτάρι.

Η μπόρα τώρα είναι. Το ξάφνου αληθές μέσα απ' την πράξη. Το ανεπίγνωστα αληθές. Η φθορά τώρα είναι. Να εξολοθρέφεις τον κόσμο όπως τον έμαθες. Η επιβίωση είναι. Να χρησιμεύσει η όραση, η δράση, η σκέψη, η ελπίδα για να γίνει πράματα απτά. Τα κομματιάσματα του όλου γίνεσαι. Τα ενώνεις στιγμιαία για να αντικρίσεις κάπου μακρύτερα. Εκεί, στον κόσμο με τα ερωτήματα, στον κόσμο ευρύτητας.

Ξανά πίσω στο χρόνο στα βιβλία σου ανάμεσα υπάρχουν κάτι λέξεις, που ήταν για εσένα αξίες, κομμάτια ατόφια ενός πιστού εαυτού.
Ανάμεσα στις σελίδες. Και πίσω στο χρόνο.

Εκείνη η δύναμη να θέλεις να ζήσεις σαν ένα κύτταρο αυτής της γης, μια ακίδα κορμού άγριου, σκληρού, μα ανθεκτικού. Με δάκρυα από το ρετσίνι. Και να κάνεις παιδιά, όπως θά 'πρεπε να είναι, για να ζήσουν, όπως θά 'ταν ανθρώπινο να ζουν.