Life is an exploration.
Suddenly I recall movements from the past
figures and lines which, at an early age, were imprinted in our memory
and i get so furious,
now,
intrigued by the sudden revelation of their insensitivity, their lie and their inhumanity
which they promoted as sensitive and real and human
and by which we were to measure our kind of living and also ourselves
without questioning where did that measurement come from.
And i get so furious
about the despair by which some people
exploit and rule.




-Come on, child. Come on.
Our night and day
are long.

the best of us now are in war with handmade weapons

there is no freedom nor democracy, but most of us
have no knowledge or remembrance of them.



about this day here

this autumn

today's companion

τον τόπο έστρωσαν τα χιόνια της καρδιάς
άσπρα μαλλιά αιώνιο μίλημα κι αντίλαλοι παντού

instead of a comment

Γνωρίζω λοιπόν πολύ καλά πόσο «σοφοί» και «έξυπνοι» έχουμε γίνει σήμερα. Πόσο «μετρημένοι» και «φρόνιμοι». Ώστε να μην έχω καμμία αυταπάτη ότι απόψεις σαν αυτές για τους περισσότερους από σας είναι επιεικώς ουτοπικές ή για μερικούς, ακόμα και άξιες χλεύης.

Όμως για μένα που είδα τόσα πολλά, έζησα τόσα πολλά και φορτώθηκα τόσα πολλά, είναι αναπόφευκτο να μην μπορώ να ευθυγραμμιστώ με την εποχή στην οποία είμαι καταδικασμένος να ζω, μια εποχή γενικής γονυκλισίας μπροστά στο μοιραίο (αφού όπως φαίνεται, θεωρείται πια μοιραίο να ζούμε μέσα στην υποκρισία, την ασχήμια, το ψέμα και την αδυναμία) και να αισθάνομαι την ανάγκη να διαφοροποιηθώ με κάθε τρόπο και να μη γίνω κι εγώ πολτός, όπως όλα και όλοι γύρω μου. Ακόμα κι αν το τίμημα είναι η αδιαφορία ή και η χλεύη…

Μίκης Θεοδωράκης, 2010

*
I know very well that we've become so "wise" and "smart", "careful" and "well behaved" that i have no illusion about how my opinions sound to most of you: utopian or even, for some, worthy of mockery.
But for me who i have seen so much, I have lived so much and I have accepted the responsibility for so many, it is impossible to align myself with this era in which i am condemned to live, an era of general genuflection in front of the inevitable (since is seems that we think it is inevitable to live in hypocrisy, ugliness, lie and weakness). I need to differentiate myself in every way so that i will not become a mash like everything and everybody around me, even if the price is indifference and mockery.

Mikis Theodorakis, 2010.

*


ps. i will pause this blog now. I suddenly know there is too much passivity here, even though for long i thought of it as a mark of the exact opposite. Thank you for being here.


μπερδεύονται μες στο μυαλό μου. Ακούω το Κράτησα τη ζωή μου και περπατώ σε αναστάσιμη ακολουθία. Ακούω τα Ναυγίων ναυάγια και ευλαβής αρθρώνω την ευαγγελική περικοπή.

[one two three four five]

people absent from our dinner

creating recreating -oh this mystery

i might listen to it all day long


ps. a crazy thought: perhaps this blog will last more than i will- could it be a gift for grandsons and daughters? i trace the immediate touch through time. Perhaps one day, a daughter at the age i am today will read today's mindscape. How strange it seems for us who have met our family only in present time or in silent photos and names. How many have been kept out of our reach?

at the museum

in the old house
we can hear the shallow sound
echoing inside the wooden surface

the face was white
reflecting its life;
somehow now we listen to Bach's violin

but its sincerity no more translates the words
of the mind

endless beginning of the ocean, sea.



*
Ο ορίζων είχε συσκοτασθή ήδη πριν δύση ο ήλιος, και ουρανός μολύβδινος, στυγνός και αφεγγής, εκρεμάτο ύπερθεν αγρίως μαινομένου πελάγους, άφωνος επί βρεμόντος, ακίνητος επί συνταραττομένου, ως θόλος σκοτεινού τζαμίου επί δαπέδου ορχουμένων δερβισών. Είτα κατήλθε κατά μικρόν η νυξ, συγχέουσα και συγκαλύπτουσα δια της αμέτρου μαυρίλας της την αταξίαν της πλάσεως, κρύπτουσα επάνω τους αστέρας και κάτω τας ηπείρους και τας θάλασσας. Τρία άστρα έτρεμαν άνω προς βορράν, πότε συγκρυπτόμενα, πότε επιφαινόμενα, έτοιμα να πέσωσιν εις το άτερμον κράτος του Ποσειδώνος να ταφώσι, και άλλα δύο έφαινον προς μεσημβρίαν, ετοιμόσβεστα, ως λύχνοι πενιχράς καλύβης χωρικού εν ενιαυτώ αφορίας. Και τα κύματα φρίσσοντα, ορχούμενα, λυσσώντα, εθραύοντο μετά παιδικής πεισμονής κατά του βράχου, ηττώμενα αλλά μη καταβαλλόμενα, υπερήφανα ως να είχαν την συνείδησιν του ισχυροτέρου και της τελικής νίκης την πρόγνωσιν.


Ναυαγίων Ναυάγια, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, 1893

today's walk
so beautiful.

could i go much further than this? every morning
i might ask myself
where to go next

but i am a tree with growing leaves
and growing roots

i see. i see

silent curves

silent curves

winter is almost here, we can smell it and feel it on the skin
the colors are different now
the colors of the hours
we are not yet prepared to live in this light
but we will be soon.