in the old house
we can hear the shallow sound
echoing inside the wooden surface
the face was white
reflecting its life;
somehow now we listen to Bach's violin
but its sincerity no more translates the words
of the mind
endless beginning of the ocean, sea.
*
Ο ορίζων είχε συσκοτασθή ήδη πριν δύση ο ήλιος, και ουρανός μολύβδινος, στυγνός και αφεγγής, εκρεμάτο ύπερθεν αγρίως μαινομένου πελάγους, άφωνος επί βρεμόντος, ακίνητος επί συνταραττομένου, ως θόλος σκοτεινού τζαμίου επί δαπέδου ορχουμένων δερβισών. Είτα κατήλθε κατά μικρόν η νυξ, συγχέουσα και συγκαλύπτουσα δια της αμέτρου μαυρίλας της την αταξίαν της πλάσεως, κρύπτουσα επάνω τους αστέρας και κάτω τας ηπείρους και τας θάλασσας. Τρία άστρα έτρεμαν άνω προς βορράν, πότε συγκρυπτόμενα, πότε επιφαινόμενα, έτοιμα να πέσωσιν εις το άτερμον κράτος του Ποσειδώνος να ταφώσι, και άλλα δύο έφαινον προς μεσημβρίαν, ετοιμόσβεστα, ως λύχνοι πενιχράς καλύβης χωρικού εν ενιαυτώ αφορίας. Και τα κύματα φρίσσοντα, ορχούμενα, λυσσώντα, εθραύοντο μετά παιδικής πεισμονής κατά του βράχου, ηττώμενα αλλά μη καταβαλλόμενα, υπερήφανα ως να είχαν την συνείδησιν του ισχυροτέρου και της τελικής νίκης την πρόγνωσιν.
Ναυαγίων Ναυάγια, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, 1893
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου