/May, 2005Land has come,
Horizon, how should we build it?
The fingers of the eyes are being raised,
some naked hands within the tears.
It' s getting cloudy.
How can we persuade the mind, Horizon,
in this darkness?
***
κατά ΄κει που νυχτώνει
-καπνίζοντας οι νεότεροι κοιτούν-
ένα πελώριο μπαλόνι
μοιάζει να εξέρχεται της στεριάς
τα κύματα γλύφουν απαλά
τα εγκαύματα της σκιάς
μια μόνο απόγνωση μένει
και αυτή ίσως σιγά-σιγά
λυώσει.
-καπνίζοντας οι νεότεροι κοιτούν-
ένα πελώριο μπαλόνι
μοιάζει να εξέρχεται της στεριάς
τα κύματα γλύφουν απαλά
τα εγκαύματα της σκιάς
μια μόνο απόγνωση μένει
και αυτή ίσως σιγά-σιγά
λυώσει.
/July, 2005
hello, how are you
Some days ago, a 80 years old Greek poet passed away. He hadn't written anything, or said anything to the public, for 25 years. He said once: I think that poetry is an optimistic and hopeful action, because it means for the person who writes that he believes he can write about things. One can write about all things, until he realises that he cannot approach them and then writing loses all value.
That is what I recall.
all the best,
***
[οι πνιγμένοι της στεριάς]
[τα παράθυρα ναύλα]τα χρόνια περπατούν παρά τα χνώτα
που σκεπάζουν τα παράθυρα
παρά τη γεύση που σκεπάζουν οι κουρτίνες
και φτιάχνουν πεντακάθαρη στο πάτωμα
την απουσία αυτή.
τα προϊόντα και η κατανάλωσή τους παλαιώνουν
σα δυο ζευγάρια μέρας
τ' αντίθετα (δεξιό-αριστερό)
που περπατώντας παλαιώνουν
τα κύτταρά μας, μάτια ανοιχτά
(κάτι που δεν περίμενα) οι άνθρωποι.
και τώρα;
ανοίγοντας μ' ένα σφυρί το πέλαγο
για να ξανάβρω άνθρωπο
πάλι δεν το ελπίζω πως θα τον ξαναβρώ.
Δευτέρα
το δωμάτιο έχει
μια μικρή
αντηλιά.
το δωμάτιο έχει
μια μικρή
αντηλιά.
12/II/01
8 σχόλια:
με θύμισε το
"ζωή σε σπούδασα και ξέχασα να ζήσω"
(Σ. Μαλαμας,"κοντραπούντο" στο 13000 μέρες)
αυτά είναι παλαιότερα κείμενα, αλλά μου φάνηκε ότι έχουν κάποια σχέση με θέματα που με απασχολούν και σήμερα, από άλλη μάλλον σκοπιά. Θα μπορούσα αναλυτικά για καθένα κομμάτι να γράψω μια σειρά από θέματα, όπως το θέμα του κοινωνικού περιβάλλοντος και του τρόπου που επηρεάζει την πράξη και τη σκέψη μας (στο 1ο), ή το θέμα της κατανάλωσης, της ιδιοκτησίας και χρήσης των πραγμάτων ως προς τη θέση και την αξία του ανθρώπου μέσα στη ζωή του την ίδια. Ίσως είναι πολύ φιλόδοξα θέματα για αυτές τις απλές φράσεις, αλλά δεν με πειράζει. Επιπλέον, χαίρομαι τη σύνθεσή τους σε ένα φαινομενικά ανομοιογενές ποστ, το οποίο γεννά και άλλους συνειρμούς και άλλα νοήματα στο μυαλό μου μέσω της συμπαράθεσης!
Με το καλό, ό,τι και να κάνεις!
(δες και το σημερινό ποστ με τη λίμνη όταν μπορείς)
old letters....
at that time (may/july 2005)
i lived alone in the forest by the sea.
except the animals. from the forest.
This is a whole structure, you know- have you ever seen columns that get smaller close to their base? [perhaps in Fr. Lloyd Wright's work, for example). This is a structure of old writings to hold still some part of the past that is almost forgotten.
how was your life
in the forest ?
...
it was a year of responsibility.
i got to know myself a little better. and learning to let loose.
Sometimes, living in the forest or in the middle of the city feels quite the same!
But in the second case, you cannot peace yourself, you cannot hear but human, technical noise.
I find it is very very important, what you see outside your home window. It changes you. Also, it changes the sense of responsibility.
yes- you can also be more lonely in a crowd than all by yourself.
and no- as you said, it´s not at all the same thing.
some people are afraid of darkness or quietness in the nature/forest. i feel that i´m in a lap of nature, sheltered.
i consider it as a gift.
maybe i mean that you start to hear yourself there- in good and in bad.
to look out and to look in- equally important.
there are times i feel life is dangerous. More dangerous that my consiousness can hold.
human beings need some kind of trust and selter; otherwise the worst part of theirs appears.
I wonder how sheltered i am in my house. Then, i rebel: it cannot be about shelter - is it about relations, roots, motherhood
?
Δημοσίευση σχολίου