κινητές συντεταγμένες

Κάτω από τον ουρανό, στη σκιά ενός κινούμενου αστραφτερού ωκεανού εξαϋλωμένου.
Όλα τα άλλα είναι αμιγώς ανθρωπογενή, δηλαδή δικά μας.

μην αγχώνεσαι

Αύριο ξημερώνει ημέρα εξετάσεων για πολλούς.

(Γεμίσαμε τη ζωή με ζιζάνια χρονοβόρας και άχαρης καλλιέργειας, που δεν φέρνουν καρπούς που μπορούμε να αγαπήσουμε. Αλλά, αλλά, αλλά. Όλη αυτή η γνώση που καταβροχθίστηκε με τέτοιους ρυθμούς και γι' αυτούς τους στόχους, εύχομαι κάτι καλό τελικά να απογίνει).

Στην αγαπημένη μου Εύη, εύχομαι κάθε καλό!
(Μην αγχώνεσαι, ό,τι και αν γίνει αύριο,
εξάλλου αλλού είναι ο πρώτος στόχος)

Χθεσινή στάση, Γαλλίας και Δεληγιώργη

*** *** ***

Ανάγκη για κόκκινο. Επιτάσσεται από μια σπίθα που βγαίνει εμπρόσθια από μια γκρίζα στάθμη φωτός.
Δεν χιονίζει, δεν βρέχει.
Ένα άσπρο σύννεφο βιαστικό προχωρά να αποκαλύψει κάποια άσχημα σχήματα που προωθούνται στον ουρανό (κεραίες και τέτοια σε ταράτσες).
Ανάγκη για ένα κόκκινο βέλος. 'Η κάτι θροϊζον.

*** *** ***

Αλλάζοντας κλίμακα.

Καταλήγει λοιπόν σε αυτό (ή αρχίζει από αυτό):
μικρά αποσπάσματα ζωής χρειάζονται μεγάλη προσοχή:
το πιάτο, το πηρούνι, το λάδι, το ψωμί, το ζύμωμα με τη μαγιά, ο χρόνος του φουσκώματος, η ζέστη, ο αχνός, η μυρωδιά, το χέρι, το άγγιγμα, το άνθος, η αχτίδα, το νερό, ο ήχος, ανάμεσα στα πράγματα, η χαρά, η προσήλωση, καθάρισμα, το δίπλωμα, το άπλωμα, το διάλεγμα, το κρύο, το πρόσωπο, ο δείκτης, το νερό.
Το βλέμμα, το νοερό,
το νεύμα, το πρωινό,
το καληνύχτα
το απόψε
το μαρούλι, το ξύλο, το νερό
στο κλουβί, στο καναρίνι.

Λαμπυρίδες έρωτα
Σταγόνες ίδρου


ακίδα
βγες

Έγειρα την καρέκλα.

Έχω το όνειρο ενός μελλοντικού σχεδίου που υλοποιείται. Και εγώ, όπως ένα κτίριο, σχεδιάζομαι, προγραμματίζομαι, αναλύομαι σε όνειρα και σε ανάγκες και σε ιδέες και προτιμήσεις. Καταγράφονται όλα σε ένα φύλλο από στερνή πραγματικότητα. Τα μικρά σημεία αυτού του φύλλου αποκωδικοποιούν και επιμερίζουν την υπαρκτική μου ελπίδα. Αιωρούνται μέσα σε κάθε μικροκίνηση νοητική και πρακτική.

Αυτό είναι ένα σύνολο διαρκών ανασαστίσεων. Το κτίριο μπορεί σε κάποιο βαθμό να αποτελεί μια απάντηση. Εδώ όμως δεν υπάρχει η πρόσβαση στην παγίδα. Μελετώντας το χρονοπέρασμα και την αλλαγή ενός δομήματος, αναλάμπει η υπαρκτική αποκάλυψη.

Είναι αλήθεια πως για να ζεις πρέπει να ορίσεις, με όποιον τρόπο ή μέσο, τη ζωή;

Αντιπαλεύω με τεχνικές διακρίσεις τύπου σκέψης και πράξης, ουσίας και πραγματικότητας, ψυχής και σώματος, χρονικές διατάξεις και χωρικές κατατμήσεις του τύπου "τώρα", του τύπου "εντός" ή "εκτός". Σχήματα σαν κι αυτά φαίνονται να υπηρετούν μια κατασκευασμένη δομή δήθεν διαλόγου, που καταρχάς αποδεικνύεται ως τέτοια καθώς αντλεί το νόημά της απ' τη διπολική αντίθεση των όρων που ακμάζουν ως αιώνιοι, ως φυσικοί, αυτονόητοι, αναπόφευκτοι και μοιραίοι. Είναι κυρίως λειτουργικά. Ωστόσο, και ενώ δεν μπορώ να αρθρώσω παρά τη διαίσθηση μιας διαρρήξης - αντί της σύζευξης - των διανοητικών δομών του ανθρώπου (θέλετε γιατί εθίζεται στην πολικότητα και την αποδοχή αυτής), διαβλέπω τη θολή εικόνα ενός όλου. Τούτο δεν είναι ολόσωμο, ακέραιο, αδιαχώριστο- αντίθετα, απαρτίζεται από ακριβείς διακρίσεις. Έτσι, το άσπρο θα συντίθεται ως φάσμα χρωματικό.

Έγειρα την καρέκλα μου. Απανωτές μικρές ρυθμίσεις υπηρετούν την έκφραση.

Ας πιάσω έστω το είδωλο του κοινωνικού εαυτού μου. Ας ξεκινήσω από εκεί. Κατά πόσο είμαι αυτή που κοινωνικά έχει δομηθεί.

Είναι αλήθεια ότι χρειάζομαι να ξέρω αυτό το πόσο; όχι, αν υποστώ ως αλήθεια το χωρισμό ζωής πρακτικής- ζωής πνευματικής. Θα ζω τότε ζωές τόσες.

Υ.Γ. και θάνατο εξίσου. Βλ. το θάνατο του καλλιτέχνη, το θάνατο της τέχνης, το θάνατο της πολιτικής, της ιδεολογίας, το θάνατο του Θεού, του Μαρξ και του και των και δεν συμμαζεύεται. Όσο για τόσους, λέγεται πως αντέξαμε.

[σημείωση εκ περιτροπής]

"...H απαίτηση να κατανοηθούν οι τοπικές και περιφερειακές πραγματικότητες προβάλλει τόσο από τον πολιτικό κόσμο όσο και από τις διοικήσεις. Οι πολίτες επιζητούν έναν αυξανόμενο ρόλο στη διαχείριση του τόπου τους και της ζωής τους. Αυτό που βιώνεται και αναπτύσσεται στην τοπική κλίμακα προσλαμβάνει μια νέα διάσταση. Ενώ οι μετακινήσεις, οι ανταλλαγές και η επικοινωνία διαμορφώνονται στην παγκόσμια κλίμακα, εμφανίζεται τελικά όλο και πιο απαραίτητη η υποστήριξη της μικρής γειτονικής κλίμακας, ενάντια στην τάση για γενική ισοπέδωση".

Δ. Γούσιος, Ανθρωπογεωγραφία

"δεν αλλάζει"

Μόνο με τη θέρμη της αγάπης καθίσταται δυνατόν να επηρεάσει κανείς ανθρώπους στην ουσία τους.

E. Spranger: Der geborene Ezieber, 1958

αποκλεισμένοι,
αβοήθητοι,
ανηλεείς,
αφελείς,
τρομαγμένοι,
επιζήμιοι.

κυνηγητό συνειδήσεων

Ένα απαράμιλλης ομορφιάς πρωινό. Χειμωνιάτικο. Καθόλου γκρίζο. Τολμώντας να ανατείλει ένας ήλιος ολόμορφης θαλλερής θεληματικής έλξης.

ελληνική αντιπαραβολικότητα

Moυ έφτιαξαν το κέφι τα φινλανδικά μπλογκς που παραθέτω στη λίστα. Δεν έχω κάνει σκόπιμη επιλογή, τη γλώσσα δεν τη ξέρω, γι' αυτό κράτησα απλώς κάποια με εικόνες, παρατηρώντας τις επιλογές χρωμάτων, τις επιλογές συμβόλων, γραμματοσειρών, εικόνων.
Καλημέρα!

Και μια μουσική
calmen
Electronica / Ambient / Experimental
γλώσσα

κολύμβηση

λελογισμένος

υδρογειακός
οπτασιακός

εναντιοδρομίες

ανθρωπιστικός
πύρωμα
άφθαστα

παρελαύνω
ψυχορραγώ

έκκληση

επίκληση
παράκληση
πρόδρομος

νεόκοπος

"black box"

Ζορίζεις τον εαυτό σου να σκεφτεί. Ζορίζεις το νου σου να ολοκληρώσει μία σκέψη, να τη διατυπώσει στο χαρτί. Για ένα θέμα τόσο ουδέτερο, όσο μια ερώτηση σε μια αστεία εξέταση. Τονίζεις σταδιακά στο μυαλό σου τις πολλαπλές ερμηνείες των λέξεων, ψάχνοντας να καλύψεις την απόσταση των ερμηνειών που μπορούν να δοθούν από τον πιθανό αναγνώστη (εξεταστή).

Ζορίζεις το νου σου να απομνημονεύσει λεπτομέρειες. Να συγκρατήσει την εικόνα του παρατηρούμενου, να φτιάξει τη νοητή του εικόνα. Να μπορεί να την ανακαλέσει, να την αποκαλύψει, να σου επιτρέψει συμπεράσματα. Να σου επιτρέψει γνώση.

Στηρίζεις τη ζωή σου σε ερμηνείες λέξεων. Μορφάζεις κάτω από το βάρος του πολύπλοκου οπτικού πεδίου. Απομονώνεις σώματα, σχήματα, κινήσεις, τονικότητες χρώματος, ήχους.

Βασίζεσαι στη μνήμη σου. Πρέπει να είναι αξιόπιστη, ευανάγνωστη σαν μια φράση σου.

Μια απλή σκέψη. Μια απλή ανάμνηση. Καθόλου ευανάγνωστες στην πραγματικότητα.

Ζορίζεις τον εαυτό σου να γίνει αόρατος.

Κι έπειτα,
ορατός πίσω απ' τα δίπολα.

Πρέπει να επιλέξεις - πιέζεις τα όρια- ανάμεσα στο ρεαλισμό και τον υπερρεαλισμό. Ανάμεσα στον κυνισμό και την αφέλεια. Ανάμεσα στα σχήματα και την ουσία. Ανάμεσα στην ευτυχία και τη δυστυχία, την αισιοδοξία και την απόγνωση.

νοερά

πλησιάζω

υ.γ. δανείστηκα τις φωτογραφίες, να απεικονίσω ένα όνειρο σε πλάνα

προς τα επάνω θεωρώντας

ταξίδι

Άνθη για σήμερα, μόνο άνθη.
Αλκυονίδες μέσα στο καταχείμωνο.
Κάτω από τα αμύγδαλα που είναι να γίνουν, ξαπλωμένοι πάνω στην κουρελού.

ά γ γ ελ ος

οπλιστείτε και εσείς με απάθεια,
σαν κούκλες μαγνητισμένες με μάτια γουρλωμένα


αγκαλιά με το πόνυ της αγωνίας της αγάπης
σ' έναν αγώνα δρόμου μοναχικό
ούτε καν σκυταλοδρομίας

οχυρωθείτε στις μορφές όπου η ομορφιά
θα σας νηστεύει τα εγγόνια
μη φοβηθείτε μη φοβάστε
ο κόσμος κάποτε θα πάψει

είναι αναπόφευκτο._

πυρ

λούλουδο
σκοτεινιά
αχνιστός
γάμος
γαλαρία
χαστουκίζω
κοκκορόμυαλος
αρνητής
θαυμαστής
προφήτης
λιβελλίσκος
καλαμάρι
λόγχη
πυργώνω

εργατικότητα

ορίζοντας την εργατικότητα ως μια απτή υπέρβαση, εξοστρακισμό της αδρανούς υπαρκτικής κατανάλωσης, υπέρβαση των προσωπικά προσδιορισμένων ορίων μιας"μέσης" αποδοτικότητας, δείκτη εγρήγορσης, αυτοπροσφοράς, βελτίωσης.
Στόχοι για τους οποίους να εργαστείς: εκείνοι που μετριούνται ως αθλήματα: να επιβιώνεις, [αλλά] και να υπάρχεις.
για να υπάρχεις, να δουλεύεις
για να προσφέρεις, να έχεις
για να έχεις, να παράγεις με αυτά που από άλλους κρίνονται ίσως ως ξερά και που για 'σένα ίσως (δοκιμάζεις) να είναι σπόροι.
Ενδιάμεσο ερώτημα: να προσφέρεις σε τι; σε ποιον;

ο μηδενισμός δεν είναι σύμπτωμα, τάση, ή μόδα.
Όταν υιοθετείται παρανοημένα (εύκολη μίμηση διαδεδομένου παραδείγματος) και όταν τον συνοδεύει τεμπελιά, παύει να είναι καθεαυτό μηδενισμός.
Όταν η κατάλυση και αυτού του ίδιου του μηδενισμού δεν επιχειρείται με αίσθημα συνέπειας - συνέπεια που θα ήταν εξολοκλήρου σεβαστή- αλλά με τεμπελιά ή θράσος, γεννά μόνο το περιβάλλον τέλειας κλειστότητας: απελπισία.
Ωστόσο, το μηδέν είναι υπαρκτό (ως σύλληψη τουλάχιστον ή ως συνθήκη). Και για να οριστεί (και να εφαρμοστεί) απαιτεί εργατικότητα και τόλμη .

συνθροΐσματα

σύστηθος
υψωτικός
οντολογικός
γυρισμός
άθληση
αδιάσπαστος
συνειρμός
καλόβολος
πρόρρηση
χρέος
υπενθύμιση
αλύγιστο
χαριστικό
ευλαβέστατος

φληναφήματα

ΚΕΦ(ΑΛΑΙΟΝ)1|14-15

Έπειτα θέλοντας να αριθμήσω τους άδικους, έχωσα το ένα χέρι μες στην τσέπη του ράσου μου και το άλλο ανάμεσα στο ζωνάρι μου, γιατί εκατάλαβα, αλίμονον! πως τα δάχτυλα δεν εχρειαζόντανε ολότελα.

Και ο νους μου εζαλίστηκε από το μεγάλον αριθμό' όμως με παρηγορούσε να βλέπω | πως καθένας κάτι καλό είχε απάνου του.



"Και άκουσα ένα γέλιο φοβερό μες στο πηγάδι

και είδα προβαλμένα δύο κέρατα"

Σολωμού ΗΓυναίκατηςΖάκυνθος

[1 έως νίκης]

Τα μεγάλα ή μικρότερα όνειρα δε
σημαίνουνε τίποτε
παρά μόνο όταν ο άνθρωπος

αναχώρησε.

2
Και ανακαλύπτω τώρα
το χόρτο στο χώμα
τη φτωχή σοδιά των καρπών
ετοιμασμένη γι' αναχώρηση

ήδη.


4
Αχ ξεριζωμένο βοτάνι με τη μέλισσα
που ακολουθά έως δίπλα
και στρατιώτες περνούν με τα βήματα στυγνά
πάνω και πάνω από τη γραμμή της αξίας
- ως εκεί που χωράει το μέτρο
ως εκεί που γίνεται έργο
και πού 'ναι λυγμοί
πατημένοι απ' την μπότα
στο στήθος.

5
Κι ο ποιητής
- αν ακούει -
θά ΄ρθει με παρηγορημένο στόμα
από την ήττα που κάποτε θά 'ρθει ξανά
με το ένδυμα της πείνας
άλλοτε της καρδιάς.
'Ωσπου αναμεταξύ μας
δεν κάθεται πλέον - θα πει -
ο αέρας
που ανασαίνω.
Σας στέλνω όλους
στριμωγμένοι όπως είστε στον κόσμο
μιαν ανάσα κοινή
με το λόγο περί
νίκης.

πλοηγός

γρικώ
κανάκι
υπαρκτική
εναρμόνιση
αναβαθμός
αγιότητα
εύστοχος
χωριστικός
οίστρος
κατάντικρυ
διαμονή
μηδέν
μέριμνα
διαυγής

ΚΕΦ(ΑΛΑΙΟΝ)1|8-12

Και θέλοντας να μετρήσω με τα δάχτυλα τους δίκαιους ασήκωσα από το φιλιατρό το χέρι μου το ζερβί, και κοιτώντας τα δάχτυλα του δεξιού είπα: Τάχα να είναι πολλά;

Και αρχίνησα και εσύγκρενα τον αριθμό των δικαίων οπού εγνώριζα με αυτά τα πέντε δάχτυλα, και βρίσκοντας πως ετούτα επερισσεύανε ελιγόστεψα το δάχτυλο το λιανό, κρύβοντάς το ανάμεσα στο φιλιατρό και στην απαλάμη μου.

Και έστεκα και εθεωρούσα τα τέσσερα δάχτυλα για πολληώρα, και αιστάνθηκα μεγάλη λαχτάρα, γιατί είδα πως ήμουνα | στενεμένος να λιγοστέψω []

[] αρχινήσανε τα σωθικά μου να τρέμουνε σαν τη θάλασσα που δεν ησυχάζει ποτέ []


Σολωμού ΗΓυναίκατηςΖάκυνθος

θραύσματα από σκέψεις

τεκμαίρομαι
ex cathedra
εξαπολύω
ξαναστοχάζομαι
εξογκωμένος
πολυποίκιλος
επιστολογραφία
κραυγάζω
ψυχοδοσμένος
μεταποίηση
υπερσιβηρικό
αβάσταχτο
επικλητικά

πολιτική ηθών

...
Aυτός που αναλαμβάνει να δώσει νόμους ή θεσμούς σε ένα λαό, γράφει ο Rousseau, πρέπει "να αισθανθεί ικανός να αλλάξει, κατά το λεγόμενο, την ανθρώπινη φύση", και αυτό που εννοεί εδώ είναι: πρέπει να αρχίσει από τη μεταρρύθμιση των ηθών τους, διότι αυτό που "συντηρεί το πνεύμα των θεσμών στο λαό" είναι τα ήθη.

(Πρέπει να γίνει σαφώς κατανοητό ότι ο όρος "ήθη" δεν παραπέμπει σε αυτό που θα αποκαλούσαμε ¨ηθική" με τη στενή έννοια. Πρόκειται για τρόπους του είναι και τρόπους του ζην..., η στάση απέναντι στη ζωή και στον κόσμο, η συμπεριφορά με την καθολική έννοια- και τελικά, στη δική μας γλώσσα, η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας)

...

Κ. Καστοριάδης, Η ελληνική ιδιαιτερότητα, Τ.Β', Κριτική, 2008

γραμματόσημα

Η πόλη, η μεγάλη πόλη του χρόνου
κοιτάει με το αποκρυμμένο χάδι της
στέκει ο ορίζοντας
τυφλός μπροστά στον ορίζοντα ο άνθρωπος
μια μπόρα, μια μπόρα ξεσηκωτική
απανεμίζεται κυλάει κατακορύφως
θάλασσα
αχ θάλασσα της παγίδος.

Μοιάζει το σύνθετο του σπιτιού μου
μ' έναν μπουφέ που είδα με το μυαλό
καθώς γερνούσα με τους άλλους γέρους
του χωριού
με τα μαχαιροπήρουνα ακούμπησα τα κρύσταλλα
καθετί λαμπερό
μέσα σ' έναν στραβό μπουφέ
μια πόλη ολάκερη.

Όσο για τα παιχνίδια
η όρεξή μου για τα πόδια και τη γρηγοράδα
προσωρινά μου χάθηκε
τώρ' ανεβαίνω στο βουνό με τα μάτια
βλέποντας την κορυφή να με πλησιάζει
κοντά στο στόμα
και απομένοντας βυθισμένη
σ' αυτήν την άπιαστη φανταστικότητα.

freedom

" Ο αγγλικός λαός νομίζει ότι είναι ελεύθερος-

απατάται οικτρά - είναι ελεύθερος μόνο κατά τη

διάρκεια της εκλογής των μελών του κοινοβουλίου -

μόλις εκλεγούν, είναι δούλος, δεν είναι τίποτα"


Rousseau, Το κοινωνικό συμβόλαιο, Βιβλίο ΙΙΙ, κεφ. 15.

ελευθερία

το μόνο που μπορώ να σκεφτώ
είναι και το μόνο που ξέρω.

ιστορία

δάση μεμονωμένων γεγονότων
πρέπει να συντεθούν

σε κόσμο.

ήθη

Γνωρίζεις άραγε, είπα εγώ, πως είναι ανάγκη να υπάρχουν και τόσα είδη άνθρώπινων χαρακτήρων όσα και τα είδη των πολιτειών; Ή νομίζεις ότι δημιουργούνται από βελανιδιά ή από πέτρα τα πολιτεύματα και όχι από τα ήθη των πολιτών, αυτά που κατά τη ροπή τους συμπαρασύρουν και τα άλλα;

Από τίποτε άλλο, κατά τη γνώμη μου, παρά από αυτά.

[...]

Πλάτων Πολιτεία Όγδοο βιβλίο

καλός καιρός

για απομόνωση.

παρατηρητικότητα πτυχώσεων και αναλογιών

«Υπάρχει μια συμβατική άποψη αποδεκτή τόσο από τους ιστορικούς όσο κι από το μεγάλο κοινό, σύμφωνα με την οποία υφίσταται στ’ αλήθεια μια ενιαία θεωρία και πρακτική καλούμενη «Μοντέρνα Αρχιτεκτονική». Ενδεχομένως, σε κάποιες φάσεις, αυτή η έννοια με τα κεφαλαία αρχικά έχει ευτυχήσει να τύχει μιας ευρείας κατανοήσεως κι ενός κοινά αποδεκτού ορισμού, ώστε να έχει νόημα να ονομάζεται αυτή η περιοχή κοινής συμφωνίας Σύγχρονη Αρχιτεκτονική. Αλλά συνηθέστερα η χρήση αυτού του όρου συντηρείται από την άγνοια. Σε εκείνους που τον μεταχειρίζονται είτε λείπει η ενημέρωση για την ποικιλία των ζωντανών αρχιτεκτονικών παραδόσεων είτε παραμένει η ελπίδα να συγχωνεύσουν αυτή την ποικιλία σε κάποιο ολοκληρωμένο κίνημα (…). Ως ένα βαθμό αυτή η σειρά από επιλογές και παραλείψεις δεδομένων είναι επιθυμητή, καθώς προσφέρει μια νοητική τάξη στην κατακλυστική πολυπλοκότητα της λεπτομέρειας. Δυστυχώς όμως συχνά εξυπηρετείται έτσι η ενδυνάμωση μιας ιδεολογίας – μιας παράδοσης της συνεχούς προόδου – σε βάρος της ζωντανής πολυπλοκότητας…» (Τζένκς, 1973)

το περπάτημα είναι ταχύ επάνω στην ταχεία
συνυπάρχει στο βήμα και η έννοια της προσευχής
αλλά θα ήθελα προσεχτικά να προσθέσω
πως χάθηκε η ουσία κάθε επιθυμίας.

ίσως είναι περισσότερο μικρή παρά μεγάλη
η προσδοκία της τύχης
της τύψης των παροδικών σφαλμάτων
και νύξης των ψεμμάτων.
Δεν διατρέχουμε αρκετούς κινδύνους.

στα σπίτια που είναι σα λεωφορεία
άγαρμπος οδηγός ανεβοκατεβάζει την ένταση
το μουσικό περιβάλλον με τη λαϊκή φωνή
έχει σπασμένα δέντρα φυλλοβόλα και νερατζιές.

και στάσεις είναι εκεί που ανεβοκατεβαίνουν άλλοι
και στριμωχνόμαστε όσο γίνεται πιο τεμπέλικα
αλλά κι επίσης κάποιοι κοιτούν για λίγο ακίνητο
το απέναντι χωριό
στο οποίο γέρασαν κι όπου θα γεννηθούν.

ο πόνος είναι μία κυκλωτική στίξη
τι να κρατάς και τι να διώχνεις από 'ναν κύκλο
έτσι και στα γραπτά είναι ατρόμητος
σα μία σφήκα χτυπάει και πάλι στον τοίχο.

περισσότερο

Yasamak sakaya gelmez,

buyuk bir ciddiyetle yasayacaksin

bir sincap gibi mesela,

yani, yasamanin disinda ve otesinde hicbir sey beklemeden,

yani butun isin gucun yasamak olacak.

ΝΑΖΙΜ ΗΙΚΜΕΤ

Η ζωή δεν είναι παίξε γέλασε,
πρέπει να την πάρεις στα σοβαρά
όπως ας πούμε ένας σκίουρος
[εννοώ] χωρίς να ψάχνεις κάτι πέρα και πάνω απ' τη ζωή

Το μειονέκτημα κλείνει μέσα του την ποιότητα. Δεν υπάρχει πιο ενεργητικός άνθρωπος από έναν πρώην αδρανή ούτε πιο σίγουρος για τον εαυτό του από έναν πρώην δειλό, πιο ήρεμος από έναν πρώην ασταθή .

Πολλοί συμφωνούν ότι οδεύουμε προς πόλεμο.

Ήδη κρατάμε τις μάσκες του θανάτου. Ζούμε στα ερείπια των πόλεων και χωριών, ξένοι στον τόπο μας. Λαγούμια με τρύπες εξαερισμού είναι τα σπίτια μας. Αιθάλη ο αέρας που αναπνέουμε, ψεύτικη και ακριβή η τροφή μας. Δουλεύουμε σε καταναγκαστικά έργα. Η αξία του χρήματός μας ολοένα πέφτει. Κανέναν δεν εμπιστευόμαστε (εκτός από τους ψεύτες που λεν πως είναι ειρήνη και αναπτυσσόμαστε). Ζούμε τη ζωή μετά απ' τον πόλεμο που δεν ζήσαμε, μετά απ' την ήττα μας. Το πήραμε απόφαση πως είμαστε ηττημένοι.

"Είμαστε καταδικασμένοι σε δημιουργία" (Στ. Ράμφος).

Δεν γεννηθήκαμε ηττημένοι.

πυξίδα

Ας ανεβούμε το βουνό.

Εχθές που πήγα
έως την Πορταριά, ήταν γεμάτο πινακίδες διαφημίσεων και ξενώνες, ταβέρνες, καφετέριες, γιαπιά (όσο πιο μακριά από το χωριό τόσο καλύτερα, πιο ήσυχα- προς το παρόν). Με το φακό δείχνουμε ό,τι θέλουμε.

Ας πάρουμε τον καφέ μας στο ζεστό κατάλυμμα. Τι ωραία εκδρομή.




ΥΓ. Στην άκρια του μυαλού μου υπάρχει ένα τοπίο καθαρότητας. Και θα το βρω. Θα το κατασκευάσω. Ο Χριστός του Θεόφιλου έχει φτερά αγγέλου και νεύει σιωπηλά.

Δεν βρίζω κανέναν

Δεν βρίζω κανέναν. Δεν θέλω να αυξήσω την απόγνωση προσθέτοντας το δικό μου λιθάρι βρισιών, καταγγελιών, αρνητικών συναισθημάτων, νεκροφανειών, ανταγωνισμών. Δεν βλέπω ελπίδα σε αυτήν την πρακτική που τόσο μεγαλοφώνως ακολουθείται, που γίνεται ιδεολογία και μηδενισμός, που γίνεται κομμάτιασμα, που γίνεται φόνος, που γίνεται συνήθεια, που γίνεται ξέσπασμα επαναλαμβανόμενο και αυτοκαταναλισκόμενο, που γίνεται ζωή μερικότητας.
Δεν μπορώ όμως εύκολα να αντιτάξω μια άλλη μορφή μερικότητας: ένα σύμπλεγμα ονειρώξεων αβάσιμων με κριτήρια καθημερινής κοινωνικής εμπειρίας. Αλλά πού οδηγούμαστε κατακεραυνώνοντας ο ένας τον άλλο χωρίς επιπτώσεις και αποτέλεσμα, αναμυρηκάζοντας τα χιλιοφαγωμένα λόγια που αναπροσαρμόζουμε στις νέες αφορμές, αποκόπτοντας τον εαυτό μας από το κοινωνικό σύνολο, ιδιωτεύοντας πραγματικά στο λόγο όσο και στην πράξη;
Θέλω να αναγνωρίσω τα προβλήματα που με ταλαιπωρούν και να αποδώσω ευθύνες; Θέλω να αλλάξει η ζωή μου; Θέλω να δώσω αξία στο λόγο μου, στην ύπαρξή μου, στο μυαλό μου, στην καθημερινότητά μου, δηλαδή σε κάθε φύσης σχέση μου μες στη ζωή; Πρέπει, και εδώ μοιάζει μονόδρομος η ιδιωτεία, να απαιτήσω κάτι να εφαρμοστεί σύμφωνα με την προσωπική αξίωση της αξιοπρέπειάς μου. Είμαι μόνη. Είμαι μόνη και δουλεύω όσο μπορώ πιο σωστά. Δεν θέλω να εξαπατήσω κανέναν. Δεν κλέβω κανέναν. Είμαι ευγενική με τους ανθρώπους, ακόμη και όταν παραλογίζονται κι όταν με εξαπατούν. Βγάζω συμπεράσματα για τα κρίσιμα ζητήματα που με αφορούν και προσπαθώ να τα συγκρατώ στη μνήμη μου. Αλλάζω. Δεν ζω στα σύννεφα ούτε τρέφομαι με όνειρα. Προσπαθώ να μην πλήττω και να μην παραδίνομαι εύκολα. Κάθε φορά που αποτυγχάνω, καταλαβαίνω την αρρώστια μέσα μου του θανάτου. Και τότε θέλω να βρίσω και θέλω να φύγω από τη χώρα που με περιέβαλλε με την ασθένεια και με κόλλησε. Και είμαι ξανά μόνη, κι αυτή τη φορά εντελώς αδύναμη, εξευτελισμένη.

Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ

" ........πιστεύω ότι το πεδίο της μνήμης είναι το πεδίο στο οποίο διεξάγεται ένας αδυσώπητος πόλεμος και ότι υπάρχουν πολλαπλές δυνάμεις που προσπαθούν να οικειοποιηθούν τη μνήμη μας. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει ο κίνδυνος της καθήλωσης στα παρωχημένα γεγονότα και της λήθης των πρόσφατων. Αυτός είναι ένας μεγάλος κίνδυνος και για την κοινωνία: να ξεχνά, δηλαδή, τι συμβαίνει σήμερα. Όσο αναγκαία είναι, λοιπόν, η μνήμη του παρελθόντος άλλο τόσο, αν όχι περισσότερο, αναγκαία είναι η μνήμη του παρόντος…."

(ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ, ΤΑ ΝΕΑ, 11-2000)

Στάσεις

Από τη στάση μου
προς τη ζωή
βγαίνουν
τα ποιήματά μου.

Μόλις υπάρξουν
τα ποιήματά μου
μια στάση μου επιβάλλουν
αντίκρυ στη ζωή.

Ας εννοήσουμε το "ποίημα" ως καθετί που ποιείται- για παράδειγμα, ως το αντικείμενο του ευγενικού χεριού που κρούει την πόρτα, ελλείψει ηλεκτρισμού. Ξαναδιαβάστε τώρα αν θέλετε το ποίημα. Πλησιάζουμε τη διάσταση της πολιτισμικής διαπαιδαγώγησης μέσω του απτού περιβάλλοντος. Και πλησιάζουμε τον προσιτό μέσω των αισθήσεων κόσμο ως ένα δημιούργημα στάσης ζωής.

αποσπάσματα

Το χέρι στην πόρτα
[Παλαιά πόλη Ξάνθης]

Το αριστερό και το δεξί χέρι γυναίκας, κρατώντας το άνοιγμα της πόρτας, φορώντας κοσμήματα (ασβεστωμένα), ενδύματα ακριβά.

Τις δικές μου μέρες τις καθάρισε ένας ήλιος μετά από παγετό.
Τα ποιήματα που εκθέτω εδώ, δεν είναι παρά το κλείσιμο μιας ηλικίας.
Ξεκουράστηκαν καιρό μες στα ντουλάπια, στα συρτάρια, στις γραμμές, στις λέξεις.
Υπάρχουν έντονες επιρροές, διάβασα πολύ, όλα τα έμαθα με την ανωριμότητά μου. Τα έπλασα ξανά ζυμώνοντας την ανθρώπινη πλευρά μου με τη ματαιοδοξία και τη σοφία. Δεν τα θυμάμαι πλέον με τη μνήμη. Έγραφα με τα χέρια, μια εργασία χειρονάκτη, μια εργασία σκαφτιά και γραφιά, όπως είπα. Οι επιρροές μαζί με μια πραγματικότητα που την εκλάμβανα ως ξαφνική ξένη γίνονταν μια πραγματικότητα σωματική ενός πόνου που τον ένιωθα χωρίς να είναι εξολοκλήρου δικός μου, τουλάχιστον στις διαστάσεις πόνου που είχε πάρει αντί μιας αγωνίας για προσπάθεια εξερεύνησης της ζωής που αυτό, όπως νομίζω τώρα, κυρίαρχα ήταν.
Τι ακριβώς συνέβη και άλλαξα; Τίποτε το ιδιαίτερο και συνταρακτικό. Μόνο από ένστικτο.Απίστευτο πώς κάποτε ασυναίσθητα ακολουθούμε έναν δρόμο και έπειτα στρίβουμε γι' αλλού, διατηρώντας την ίδια όρεξη, την ίδια αγάπη, τον ίδιο χείμαρρο μέσα μας. Μόλις βρίσκουμε μια πλαγίτσα με λίγο χορτάρι κι αυτή τραβάει το βλέμμα μας και ξεκουράζει το βλέμμα μας. Απίστευτο πόσο όλα μοιάζουνε τυχαία ενώ δεν είναι δυνατό να είναι, απολύτως τουλάχιστον, έτσι.

Καρούζος, Νίκος

Υποσημείωση
...

Η γραφή είν' ένα ψέμμα που σαν αλήθεια κοστίζει λιγότερο.

Υπενθύμιση
Να κουρδίσω το πιάνο μου

Ιανουάριος λοιπόν

Σκοτείνιασε ήδη σκοτείνιασε μες στο σκοτάδι.
Σ' ένα καρφί η ζωή κρεμάει τα δεμένα ρόδια της
που είναι έτοιμα να σπάσουν
κι ένα απ' τα λόγια είναι απάνεμος σφυγμός
σ΄ένα δερμάτινο ασκί με μάτι αχάτινο
και λέει ότι ανθίζει ο θάνατος
και ξαναρχίζει ο έρωτας μέσα στα σπίτια
του ανθρώπου.

Μαζεύτηκε ήδη ένα περίεργο τσούρμο λέξεων
σε μια χλωμή πεδιάδα.
Αν δεν ήταν τόσο παράταιρες θ' άρχιζαν
τα παιχνίδια μεταξύ τους
σε κύκλους που τυχαία φτιάχνει ο άνεμος.
Τη νύχτα ο δυνατός αγέρας είναι σκληρός
κι απότομος μέχρι τα όρθια τζάμια
τη μέρα ο άνεμος είναι πιο άμεσος με τις σελίδες.

2001

Η μορφή γελάει.
Δεν είναι αλήθεια, αισθάνεται.
Το πέταμα όλων των ειδών των σκουπιδιών
χρειάζεται: πώς να σωθούμε
μες στο καφάσι του παλιού εαυτού μας.

2001-
Αυτού του είδους τα μισά απομεινάρια λέν:
Καλό ξεσκαρτάρισμα.

"Από αιώνων το έθνος μας σέρνεται στο περιθώριο της ιστορίας
...
Το πράγμα οφείλεται σε ισχυρότατες αντιστάσεις του κοινωνικού ομαδισμού
και του πνεύματός του, οι οποίες συν τω χρόνω
απετέλεσαν σύστημα εγγενών αδρανειών,
αναχαιτιστικών κάθε αναπτύξεως...
Εκδηλώσεις της κοινωνικής μας αδράνειας
είναι η ανιστορική εμβίωση του χρόνου και η απραξία στην οποία μεταγράφεται.
Τούτο εξηγεί τον καφενειακό βίο, την αντίδραση στην εργασία,
την τάση προς το άκοπο κέρδος και την προσωπική βολή
εις βάρος της συνειδητής προσπάθειας.
Εξηγεί επίσης την άμεση και έντονη έκρηξη του αισθήματος,
την ανυπομονετική κόπωση και την εύκολη λήθη.

Επιμύθιο για τις ελληνικές αδράνειες
Στέλιος Ράμφος

Μια διασταύρωση

LEBENSWEISHEITSPIELEREI
Stevens Wallace (μτφ. Χ. Βλαβιανός)

Όλο και πιο αδύναμο το φως του ήλιου σβήνει
Το απόγευμα. Οι υπερήφανοι και οι ισχυροί
Έχουν αναχωρήσει.

Αυτοί που έμειναν πίσω είναι οι αποτυχημένοι,
Οι οριστικά ανθρώπινοι,
Ιθαγενείς μιας φθίνουσας σφαίρας.

Η ανέχειά τους είναι μία ανέχεια
Που είναι ανέχεια φωτός.
Έναστρη ωχρότητα που κρέμεται από μία κλωστή.

Αργά-αργά, η φτώχια
Του φθινοπωρινού χώρου μεταμορφώνεται
Σε βλέμμα, σε λίγες κουβέντες.

Κάθε πρόσωπο μας συγκινεί απόλυτα
Με ό,τι είναι και όπως είναι,
Στη φθαρμένη μεγαλοπρέπεια του αφανισμού.

Αυτό το ποίημα, μεταφρασμένο εδώ, σκέψου τι θέαμα θα είναι στη δική του γλώσσα. Κι έτσι όπως είναι κοντά μας, προχωράει. Μια διασταύρωση στο δρόμο μας. Ίσως, ακόμη, απάντηση στην απουσία υπερηφάνων.