Έχω το όνειρο ενός μελλοντικού σχεδίου που υλοποιείται. Και εγώ, όπως ένα κτίριο, σχεδιάζομαι, προγραμματίζομαι, αναλύομαι σε όνειρα και σε ανάγκες και σε ιδέες και προτιμήσεις. Καταγράφονται όλα σε ένα φύλλο από στερνή πραγματικότητα. Τα μικρά σημεία αυτού του φύλλου αποκωδικοποιούν και επιμερίζουν την υπαρκτική μου ελπίδα. Αιωρούνται μέσα σε κάθε μικροκίνηση νοητική και πρακτική.
Αυτό είναι ένα σύνολο διαρκών ανασαστίσεων. Το κτίριο μπορεί σε κάποιο βαθμό να αποτελεί μια απάντηση. Εδώ όμως δεν υπάρχει η πρόσβαση στην παγίδα. Μελετώντας το χρονοπέρασμα και την αλλαγή ενός δομήματος, αναλάμπει η υπαρκτική αποκάλυψη.
Είναι αλήθεια πως για να ζεις πρέπει να ορίσεις, με όποιον τρόπο ή μέσο, τη ζωή;
Αντιπαλεύω με τεχνικές διακρίσεις τύπου σκέψης και πράξης, ουσίας και πραγματικότητας, ψυχής και σώματος, χρονικές διατάξεις και χωρικές κατατμήσεις του τύπου "τώρα", του τύπου "εντός" ή "εκτός". Σχήματα σαν κι αυτά φαίνονται να υπηρετούν μια κατασκευασμένη δομή δήθεν διαλόγου, που καταρχάς αποδεικνύεται ως τέτοια καθώς αντλεί το νόημά της απ' τη διπολική αντίθεση των όρων που ακμάζουν ως αιώνιοι, ως φυσικοί, αυτονόητοι, αναπόφευκτοι και μοιραίοι. Είναι κυρίως λειτουργικά. Ωστόσο, και ενώ δεν μπορώ να αρθρώσω παρά τη διαίσθηση μιας διαρρήξης - αντί της σύζευξης - των διανοητικών δομών του ανθρώπου (θέλετε γιατί εθίζεται στην πολικότητα και την αποδοχή αυτής), διαβλέπω τη θολή εικόνα ενός όλου. Τούτο δεν είναι ολόσωμο, ακέραιο, αδιαχώριστο- αντίθετα, απαρτίζεται από ακριβείς διακρίσεις. Έτσι, το άσπρο θα συντίθεται ως φάσμα χρωματικό.
Έγειρα την καρέκλα μου. Απανωτές μικρές ρυθμίσεις υπηρετούν την έκφραση.
Ας πιάσω έστω το είδωλο του κοινωνικού εαυτού μου. Ας ξεκινήσω από εκεί. Κατά πόσο είμαι αυτή που κοινωνικά έχει δομηθεί.
Είναι αλήθεια ότι χρειάζομαι να ξέρω αυτό το πόσο; όχι, αν υποστώ ως αλήθεια το χωρισμό ζωής πρακτικής- ζωής πνευματικής. Θα ζω τότε ζωές τόσες.
Υ.Γ. και θάνατο εξίσου. Βλ. το θάνατο του καλλιτέχνη, το θάνατο της τέχνης, το θάνατο της πολιτικής, της ιδεολογίας, το θάνατο του Θεού, του Μαρξ και του και των και δεν συμμαζεύεται. Όσο για τόσους, λέγεται πως αντέξαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου