Ζορίζεις τον εαυτό σου να σκεφτεί. Ζορίζεις το νου σου να ολοκληρώσει μία σκέψη, να τη διατυπώσει στο χαρτί. Για ένα θέμα τόσο ουδέτερο, όσο μια ερώτηση σε μια αστεία εξέταση. Τονίζεις σταδιακά στο μυαλό σου τις πολλαπλές ερμηνείες των λέξεων, ψάχνοντας να καλύψεις την απόσταση των ερμηνειών που μπορούν να δοθούν από τον πιθανό αναγνώστη (εξεταστή).
Ζορίζεις το νου σου να απομνημονεύσει λεπτομέρειες. Να συγκρατήσει την εικόνα του παρατηρούμενου, να φτιάξει τη νοητή του εικόνα. Να μπορεί να την ανακαλέσει, να την αποκαλύψει, να σου επιτρέψει συμπεράσματα. Να σου επιτρέψει γνώση.
Στηρίζεις τη ζωή σου σε ερμηνείες λέξεων. Μορφάζεις κάτω από το βάρος του πολύπλοκου οπτικού πεδίου. Απομονώνεις σώματα, σχήματα, κινήσεις, τονικότητες χρώματος, ήχους.
Βασίζεσαι στη μνήμη σου. Πρέπει να είναι αξιόπιστη, ευανάγνωστη σαν μια φράση σου.
Μια απλή σκέψη. Μια απλή ανάμνηση. Καθόλου ευανάγνωστες στην πραγματικότητα.
Ζορίζεις τον εαυτό σου να γίνει αόρατος.
Κι έπειτα,
ορατός πίσω απ' τα δίπολα.
Πρέπει να επιλέξεις - πιέζεις τα όρια- ανάμεσα στο ρεαλισμό και τον υπερρεαλισμό. Ανάμεσα στον κυνισμό και την αφέλεια. Ανάμεσα στα σχήματα και την ουσία. Ανάμεσα στην ευτυχία και τη δυστυχία, την αισιοδοξία και την απόγνωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου