ΤΕΛΟΣ

Τις δικές μου μέρες τις καθάρισε ένας ήλιος μετά από παγετό.
Τα ποιήματα που εκθέτω εδώ, δεν είναι παρά το κλείσιμο μιας ηλικίας.
Ξεκουράστηκαν καιρό μες στα ντουλάπια, στα συρτάρια, στις γραμμές, στις λέξεις.
Υπάρχουν έντονες επιρροές, διάβασα πολύ, όλα τα έμαθα με την ανωριμότητά μου. Τα έπλασα ξανά ζυμώνοντας την ανθρώπινη πλευρά μου με τη ματαιοδοξία και τη σοφία. Δεν τα θυμάμαι πλέον με τη μνήμη. Έγραφα με τα χέρια, μια εργασία χειρονάκτη, μια εργασία σκαφτιά και γραφιά, όπως είπα. Οι επιρροές μαζί με μια πραγματικότητα που την εκλάμβανα ως ξαφνική ξένη γίνονταν μια πραγματικότητα σωματική ενός πόνου που τον ένιωθα χωρίς να είναι εξολοκλήρου δικός μου, τουλάχιστον στις διαστάσεις πόνου που είχε πάρει αντί μιας αγωνίας για προσπάθεια εξερεύνησης της ζωής που αυτό, όπως νομίζω τώρα, κυρίαρχα ήταν.
Τι ακριβώς συνέβη και άλλαξα; Τίποτε το ιδιαίτερο και συνταρακτικό. Μόνο από ένστικτο.Απίστευτο πώς κάποτε ασυναίσθητα ακολουθούμε έναν δρόμο και έπειτα στρίβουμε γι' αλλού, διατηρώντας την ίδια όρεξη, την ίδια αγάπη, τον ίδιο χείμαρρο μέσα μας. Μόλις βρίσκουμε μια πλαγίτσα με λίγο χορτάρι κι αυτή τραβάει το βλέμμα μας και ξεκουράζει το βλέμμα μας. Απίστευτο πόσο όλα μοιάζουνε τυχαία ενώ δεν είναι δυνατό να είναι, απολύτως τουλάχιστον, έτσι.