Δεν βρίζω κανέναν

Δεν βρίζω κανέναν. Δεν θέλω να αυξήσω την απόγνωση προσθέτοντας το δικό μου λιθάρι βρισιών, καταγγελιών, αρνητικών συναισθημάτων, νεκροφανειών, ανταγωνισμών. Δεν βλέπω ελπίδα σε αυτήν την πρακτική που τόσο μεγαλοφώνως ακολουθείται, που γίνεται ιδεολογία και μηδενισμός, που γίνεται κομμάτιασμα, που γίνεται φόνος, που γίνεται συνήθεια, που γίνεται ξέσπασμα επαναλαμβανόμενο και αυτοκαταναλισκόμενο, που γίνεται ζωή μερικότητας.
Δεν μπορώ όμως εύκολα να αντιτάξω μια άλλη μορφή μερικότητας: ένα σύμπλεγμα ονειρώξεων αβάσιμων με κριτήρια καθημερινής κοινωνικής εμπειρίας. Αλλά πού οδηγούμαστε κατακεραυνώνοντας ο ένας τον άλλο χωρίς επιπτώσεις και αποτέλεσμα, αναμυρηκάζοντας τα χιλιοφαγωμένα λόγια που αναπροσαρμόζουμε στις νέες αφορμές, αποκόπτοντας τον εαυτό μας από το κοινωνικό σύνολο, ιδιωτεύοντας πραγματικά στο λόγο όσο και στην πράξη;
Θέλω να αναγνωρίσω τα προβλήματα που με ταλαιπωρούν και να αποδώσω ευθύνες; Θέλω να αλλάξει η ζωή μου; Θέλω να δώσω αξία στο λόγο μου, στην ύπαρξή μου, στο μυαλό μου, στην καθημερινότητά μου, δηλαδή σε κάθε φύσης σχέση μου μες στη ζωή; Πρέπει, και εδώ μοιάζει μονόδρομος η ιδιωτεία, να απαιτήσω κάτι να εφαρμοστεί σύμφωνα με την προσωπική αξίωση της αξιοπρέπειάς μου. Είμαι μόνη. Είμαι μόνη και δουλεύω όσο μπορώ πιο σωστά. Δεν θέλω να εξαπατήσω κανέναν. Δεν κλέβω κανέναν. Είμαι ευγενική με τους ανθρώπους, ακόμη και όταν παραλογίζονται κι όταν με εξαπατούν. Βγάζω συμπεράσματα για τα κρίσιμα ζητήματα που με αφορούν και προσπαθώ να τα συγκρατώ στη μνήμη μου. Αλλάζω. Δεν ζω στα σύννεφα ούτε τρέφομαι με όνειρα. Προσπαθώ να μην πλήττω και να μην παραδίνομαι εύκολα. Κάθε φορά που αποτυγχάνω, καταλαβαίνω την αρρώστια μέσα μου του θανάτου. Και τότε θέλω να βρίσω και θέλω να φύγω από τη χώρα που με περιέβαλλε με την ασθένεια και με κόλλησε. Και είμαι ξανά μόνη, κι αυτή τη φορά εντελώς αδύναμη, εξευτελισμένη.