«Υπάρχει μια συμβατική άποψη αποδεκτή τόσο από τους ιστορικούς όσο κι από το μεγάλο κοινό, σύμφωνα με την οποία υφίσταται στ’ αλήθεια μια ενιαία θεωρία και πρακτική καλούμενη «Μοντέρνα Αρχιτεκτονική». Ενδεχομένως, σε κάποιες φάσεις, αυτή η έννοια με τα κεφαλαία αρχικά έχει ευτυχήσει να τύχει μιας ευρείας κατανοήσεως κι ενός κοινά αποδεκτού ορισμού, ώστε να έχει νόημα να ονομάζεται αυτή η περιοχή κοινής συμφωνίας Σύγχρονη Αρχιτεκτονική. Αλλά συνηθέστερα η χρήση αυτού του όρου συντηρείται από την άγνοια. Σε εκείνους που τον μεταχειρίζονται είτε λείπει η ενημέρωση για την ποικιλία των ζωντανών αρχιτεκτονικών παραδόσεων είτε παραμένει η ελπίδα να συγχωνεύσουν αυτή την ποικιλία σε κάποιο ολοκληρωμένο κίνημα (…). Ως ένα βαθμό αυτή η σειρά από επιλογές και παραλείψεις δεδομένων είναι επιθυμητή, καθώς προσφέρει μια νοητική τάξη στην κατακλυστική πολυπλοκότητα της λεπτομέρειας. Δυστυχώς όμως συχνά εξυπηρετείται έτσι η ενδυνάμωση μιας ιδεολογίας – μιας παράδοσης της συνεχούς προόδου – σε βάρος της ζωντανής πολυπλοκότητας…» (Τζένκς, 1973)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου