γραμματόσημα

Η πόλη, η μεγάλη πόλη του χρόνου
κοιτάει με το αποκρυμμένο χάδι της
στέκει ο ορίζοντας
τυφλός μπροστά στον ορίζοντα ο άνθρωπος
μια μπόρα, μια μπόρα ξεσηκωτική
απανεμίζεται κυλάει κατακορύφως
θάλασσα
αχ θάλασσα της παγίδος.

Μοιάζει το σύνθετο του σπιτιού μου
μ' έναν μπουφέ που είδα με το μυαλό
καθώς γερνούσα με τους άλλους γέρους
του χωριού
με τα μαχαιροπήρουνα ακούμπησα τα κρύσταλλα
καθετί λαμπερό
μέσα σ' έναν στραβό μπουφέ
μια πόλη ολάκερη.

Όσο για τα παιχνίδια
η όρεξή μου για τα πόδια και τη γρηγοράδα
προσωρινά μου χάθηκε
τώρ' ανεβαίνω στο βουνό με τα μάτια
βλέποντας την κορυφή να με πλησιάζει
κοντά στο στόμα
και απομένοντας βυθισμένη
σ' αυτήν την άπιαστη φανταστικότητα.